Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:

• Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny.
• Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem.
• Masz problemy rodzinne.
• Nie potrafisz się porozumieć z kolegami/ koleżankami.
• Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem.
• Chciałbyś pomóc innym, nie wiesz w jaki sposób.
• Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić.
• Możesz przyjść z każdą sprawą, z którą nie potrafisz sobie poradzić.

Objawy uzależnienia od komputera i Internetu:

• Próby kontroli i/lub ograniczania czasu spędzonego przed komputerem/w Internecie
• kłamstwa na temat czasu spędzonego przed komputerem/w internecie
• problemy w innych dziedzinach życia (w rodzinie, pracy, szkole, życiu towarzyskim) związane z używaniem komputera/internetu
• angażowanie się przy użyciu komputera/internetu w aktywności, których nie pochwalałaby rodzina lub bliscy
• potrzeba wydłużania czasu spędzonego przed komputerem/ w internecie by osiągnąć pożądany poziom satysfakcji lub podniecenia
• używanie komputera/internetu by uciec od uczuć
• doświadczanie stanów euforycznych oraz poczucia winy w wyniku ilości czasu spędzonego przed komputerem/w internecie
• doświadczanie niepokoju, bezsenności, rozdrażnienia, zmian nastroju, lub depresji gdy niemożliwe jest użycie komputera/internetu zgodnie z wcześniejszym planem lub gdy używanie komputera/internetu zostanie przerwane
• bycie zaabsorbowanym kupowaniem nowych programów, akcesoriów, dodatków komputerowych
• finansowe problemy spowodowane korzystaniem z komputera/internetu (kupowanie sprzętu, oprogramowania, i opłat za internet)

Zasadniczą istotą uzależnienia od komputera nie jest komputer tylko utrata kontroli w sięganiu po określone formy korzystania z niego. Nie wszyscy korzystający z komputera, nawet bardzo intensywnie, wpadają w psychologiczną zależność. Nie spotyka to np. osób wykorzystujących komputer jako narzędzie pracy.

Człowiek uzależnia się nie od maszyny, tylko od swoich psychicznych, emocjonalnych stanów jakie powstają w nim na skutek własnej działalności realizowanej dzięki komputerowi i przez komputer. I tak np. miłośnik gier komputerowych może uzależnić się od stanu skoncentrowanego silnego pobudzenia grą, emocjonalnego "haju" i poczucia satysfakcji z wygranej.

Zależność od komputera może być niebezpieczna ponieważ może prowadzić do izolacji społecznej, skrajnego zaniedbania ważnych życiowych spraw, konfliktów rodzinnych i partnerskich, a przede wszystkim może doprowadzić samego uzależnionego do nasilonych w różnych stopniu negatywnych stanów i zaburzeń psychicznych.

Należy także podkreślić, że zaprzeczanie iż problem istnieje pomimo ewidentnych tego oznak, oraz budowanie różnego rodzaju uzasadnień mających na celu udowodnienie tego sobie i otoczeniu, jest typowym zachowaniem osoby uzależnionej.

Odpowiedz sobie na następujące pytania „tak”, lub „nie”.

1. Czy siadając przy komputerze czujesz podniecenie ?
2. Czy nie mając jakiś czas dostępu do komputera, czujesz przygnębienie, bądź nie wiesz co ze sobą zrobić ?
3. Czy poświęcasz więcej niż dwie godziny dziennie na surfowanie w sieci / gry ?
4. Czy rodzina, czy bliska osoba mówi Ci, że za dużo czasu spędzasz przy komputerze ?
5. Czy ukrywasz czasami, ile czasu spędziłeś przy komputerze ?
6. Czy próbowałeś kiedyś skrócić czas surfowania / grania ale było to bezskuteczne ?
7. Czy chciałbyś spędzać coraz więcej czasu w sieci / grając ?
8. Czy często bolą Cię plecy, bądź nadgarstki ?
9. Czy często pieką Cię oczy ?
10. Czy z powodu komputera zdarzyło Ci się kiedykolwiek zaniedbać higienę osobistą ?
11. Czy śpisz w nietypowych porach od czasu. gdy zacząłeś korzystać z komputera ?

CO ROBIĆ w rozmowie z dzieckiem:

• uważnie wsłuchujmy się w wypowiedzi dziecka ( wyłączmy telewizor, odłóżmy gazetę )
• nie wyśmiewajmy i nie ironizujmy ( obniża to poczucie wartości dziecka )
• nie użalajmy się nad dzieckiem ( bardziej go to "dołuje")
• przeprowadzajmy rozmowy bez uczucia gniewu i złości ( blokują one przyswajanie i samo-refleksję )
• unikajmy frazesów i prawienia kazań ?
• unikajmy skrajnie negatywnych określeń ( np. głupi, leniwa, idiota )
• raczej chwalmy i nagradzajmy, nawet za drobiazgi ( dodaje to wiary i wzmacnia poczucie bezpieczeństwa )
• rozładowujmy napięcia poczuciem humoru
• nie przypominajmy zdarzeń z przeszłości.

1. Zachęcajmy do budowania poczucia własnej wartości dziecka i rozwijajmy jego samokrytycyzm ( zwiększa to optymizm, pomaga przezwyciężać niepowodzenia )
2. Nie izolujmy od rówieśników, nie trzymajmy w domu w obawie, że spotka je coś złego ( bez doświadczeń zło uderzy o wiele mocniej )
3. Kontrolujmy poczynania dziecka w sposób taktowny i dyskretny ( bez śledzenia, z uszanowaniem sfery intymności )
4. Pokazujmy konsekwencje złego postępowania ( wyeliminuje to powtórkę błędu )
5. Wykazujmy zrozumienie dla uczuć i zmiennych gwałtownych emocji dziecka
6. W stosowaniu kar bądźmy konsekwentni,, uświadamiajmy dziecku, iż wynikają one z troski o jego los
7. Nie dyskredytujmy z powodu niepowodzeń, pokazujmy, jak można je naprawić
8. Wypełniajmy wolny czas dziecka przez np. sport, wycieczki.

• Postawy młodzieży w okresie dojrzewania
• Oczekiwania rodziców w stosunku do dzieci w tym okresie
• Negacja autorytetów (domu, szkoły, kościoła), bunt
• Budowanie świata na osobowościach, uległość, posłuszeństwo, podporządkowanie się
• Akcentowanie własnego zdania, brak kompromisów, budowanie tożsamości na agresywności
• Szukanie optymalnych rozwiązań, tolerancyjnoć, wyrozumiałość
• Ciekawość poznawcza granicząca z brawurą
• Odpowiedzialność, rozumienie potrzeby uczenia się, ukierunkowanie zainteresowań, przewidywalność skutków poczynań
• Ucieczka w system kłamstw i fantazjowania
• Prawdomówność, rzeczowość informacji
• Domaganie się przywilejów, poszerzenie skali żądań
• Odpowiedzialność, ograniczenie pomocy od rodziców na rzecz zwiększenia obowiązków dziecka
• Rozluźnienie rodzinnych więzi uczuciowych, oddalanie się od domu
• Dojrzałość uczuć rodzinnych, wyważone, opiekuńcze relacje z rodzeństwem
• Skrajność postaw ( np. nieśmiałość lub tupet ), widzenie świata biało czarnego
• Odejście od krańcowości zachowań, widzenie półcienia. Refleksyjność, dojrzałość sądów, autokrytycyzm
• Mały stopień samokrytycyzmu
• Refleksyjność, dojrzałość sądów, autokrytycyzm

Coraz więcej czynników wpływa negatywnie na kształtowanie dzieci. Wiele z nich jest poza naszymi możliwościami reagowania, niektóre jednak zależą od nas rodziców.
Co prawda większość z nas może powiedzieć słowami Bettelheima :

wprawdzie nie jesteśmy rodzicami doskonałymi, ale wystarczająco dobrymi, jeżeli kochamy nasze dzieci i staramy się, najlepiej jak potrafimy, dobrze je wychować

to warto czasem zastanowić się nad naszymi postawami wobec dzieci.

• Nieumiejętność okazywania miłości, uczuć
• Nadmierne oczekiwania w stosunku do możliwości dziecka, wygórowane ambicje wobec niego, brak akceptacji
• Lekceważenie problemów dzieci, minimalizowanie czasu im poświęcanego. Unikanie trudnych rozmów
• Brak konsekwencji w działaniu
• Nadmierne zaufanie do dzieci - za duża swoboda
• Nadopiekuńczość
• Nadmierna rygorystyczność, stosowanie kar i przemocy fizycznej, minimalizowanie nagród i pochwał
• Reagowanie na problemy dzieci pod wpływem silnych emocji
• Brak poszanowania intymności ( wścibstwo )

• Szukanie ciepła i miłości wśród rówieśników, w sektach, przedwczesna inicjacja seksualna
• Niska samoocena, niechęć do najbliższych, brak akceptacji siebie, szukanie jej wśród rówieśników za pomocą ryzykownych zachowań (agresja, sięganie po alkohol lub narkotyki), stany depresyjne, próby samobójcze
• Zamykanie się w sobie, szukanie rozwiązań problemów wśród kolegów, ucieczka w świat mediów
• Lekceważenie rodziców, nie realizowanie poleceń, działania pozoranckie, utrata autorytetu
• Próby niebezpiecznego eksperymentowania, stworzenie nierealnej rzeczywistości, wybieranie płytkich medialnych wzorców i utożsamianie się z nimi
• Brak samodzielności, zagubienie, bezradność, lęk przed podejmowaniem decyzji, nieumiejętność radzenia sobie ze stresem
  Osłabnięcie więzi rodzinnych, ucieczki z domu, zdobywanie autorytetu wśród rówieśników agresją, odreagowywanie się w przemocy
• Ucieczka w milczenie, izolowanie się, agresywne replikowanie, kłótliwość
• Skrytość, brak zaufania, utrata autorytetu

Praca z dzieckiem z dysleksją wymaga ćwiczenia umiejetności czytania i ortograficznego pisania. Równie ważna jest dbałość o poziom graficzny pisma, czyli jego czytelność i estetykę.Oba rodzaje ćwiczeń wymagają przestrzegania pewnych zasad .Rodzic podejmując się kierowania praca dziecka powinien mieć ich świadomość, by jego zaangażowanie nie przyniosło skutków odwrotnych do pożądanych.

ĆWICZENIA W CZYTANIU- ZASADY:

• Wybierz interesujący tekst
• Pamietaj, że do ćwiczeń najlepsza jest książka, która ma większy druk i kolorowe ilustracje
• Wiedz, że Twój dobry humor i dziecka  przyśpieszy postepy w czytaniu
• Sam zacznij czytac dziecku
• Niech dziecko palcem wskazuje słowa, które przeczytasz na głos
• Czytając dziecku, podkreślaj tonem ich znaczenie
• Dostosuj szybkość czytania do możliwości śledzenia tekstu przez dziecko
• Nie ponaglaj dziecka podczas czytania
• Czytaj z dzieckiem na zmianę.Długość fragmentów czytanych przez dziecko powinna stopniowo rosnąć
• Korzystaj z pomocy technicznych. Dziecko może nagrać siebie, jak czyta, a następnie odsłuchać nagranie
• Sprawdzaj co jakiś czas, czy dziecko rozumie czytany tekst. Jeśli nie, zawsze możecie wrócić do danego fragmentu
• Sięgnij do książek „mówionych”. Podczas słuchania dziecko powinno równocześnie śledzić wzrokiem tekst książki.

ĆWICZENIA W PISANIU-ZASADY:

• Zezwalaj na pisanie ołówkiem. Ułatwi to poprawianie błędów
• Unikaj podkreślania dostrzeżonych błędów. Zaznaczaj tylko ich liczbę na marginesie linii, w której się pojawiły
• Poleć dziecku, aby samo znalazło błędy, korzystając ze slownika ortograficznego
• Odszukane błędnie zapisane wyrazy dziecko powinno napisać poprawnie 5-6 razy i użyć je w zdaniach
• Pomóż dziecku utrwalać zasady pisowni, wyjaśniając wszystkie wątpliwości ortograficzne przy użyciu słownika ortograficznego
• W wypracowaniu nawyku autokorekty pomaga Dyktando w dziesięciu punktach („ Uczeń z dysleksją w szkole” M. Bogdanowicz, A. Adryjanek)
• W młodszych klasach nie stosuj dyktand, czyli pisania ze słuchu. Zastąp je pisaniem z pamięci (uczeń zapoznaje się z tekstem, zapamiętuje zdanie, a następnie zakrywa je i pisze z pamięci)
• Najlepiej, gdy dziecko zapisuje wypowiedz pisemną w brudnopisie. Po omówieniu z rodzicem przepisuje pracę do zeszytu, a rodzic jeszcze raz sprawdza jej poprawność
• Jeśli Twoje dziecko jest leworęczne, zadbaj by miało swobodę ruchów i odpowiednio ułożony zeszyt.